Kan er iemand wat info geven over pijnmedicatie die het beste helpt?
Mijn broer heeft zoveel pijn aan voeten, bovenbenen en schouders.
Voor het moments krijgt hij pijn plakkers die we op de rug kleven, 1.5 slaappil, 0.5 spierontspanner...
Toch zijn er nog 5 op 7 nachten dat hij niet slaapt van de pijn.

PS een zeer agressieve vorm van ALS heeft hij, op enkele maanden tijd kan hij niks meer.......

Beste Janie,

Je broer gebruikt al klevers. Dewelke? transtec of fentanyl (durogésic).
En hoeveel? De dosis kan te laag zijn.

Indien je broer botpijnen heeft helpt dafalgan, te proberen met en zonder Codeine. ( bij gebruik van codeine kan constipatie optreden, dus voeding aanpassen en eventueel een laxativa starten)
De maximale hoeveelheid dafalgan is 8x500 mg te geven om de 4 uur of 4x1gr dafalgan te geven om de 6 uur.Men kan overdag dafalgan 500 geven en s'avonds voor het slapen dafalgan 1gr. Mag samen met fentanyl gegeven worden.

OOk NSAID zoals voltaren, brufen...helpen tegen botpijnen dit mag ook samen met durogésic gegeven worden.

Botpijnen kunnen ook goed reageren op cortisonen.
Als je een combinatie gebruikt van vb voltaren en medrol een maagbescherming nemen zoals Zantac.

Indien je broer brandende pijnen heeft dan helpt dikwijls ook een anti-depressiva zoals redomex, deanxit (werkt wel maar na 3 weken)
Prozac helpt in dit geval NIET.

Zijn het stekende pijnen dan kan een anti-cunvulsia helpen zoals depakine, tegretol.

Als pijnmedikatie heb je ook nog contramal,dolzam, valtran in druppelvorm of dragees. Maar die medikatie mag niet samen gegeven worden met fentanyl klevers.

Dit ter info Janie. Altijd wel de huisarts op de hoogte brengen.

Steeds tot uw dienst en beterschap.
groetjes carine

Hoi Cees had ook hevige pijnen het enige wat hielp was vioxx maar dat blijkt omstreden te zijn en wordt denk ik niet meer gegeven .

groetjes Trees

Trantec, de middelste dosis, 1 hele en 1 halve.
Dikwijls brandende pijnen, hete voeten enz.....

Ook het plassen word een probleem....

Misschien heel blond van mij hoor, maar mijn vader kreeg in het ziekenhuis te horen dat dit een pijnloze ziekte is. Ik schrik hier weer van omdat hij hier zelf ook van uit gaat. Mocht het zo zijn hoe moet ik dit dan weer aan hem vertellen.

Begrijp het niet......zo een verschrikkelijk moordende ziekte en dan nog pijn hebben erbij.......
pfffffffffftttttttttttt.

Ik dacht ook dat verlamming niet gepaard ging met pijn, maar geloof me, het is anders...

Allen ik schrik hiervan. Het is al zo erg en dan dit nog. Ik word er helemaal stil van mag je van mij gerust weten.

Janie,

Eens een voetbad nemen met bubbels, de voeten eens masseren kan soms ook de pijn verlichten.
groetjes carine

Debby,
het "hoeft" niet zo te zijn dat je vader pijn krijgt. De meesten krijgen niet van die vreselijke pijnen, te lezen uit info van over de wereld.
Het is "mogelijk" (en dan wel erg, ja).

Beste vrienden, geachte lezer,

Alhoewel het hoofdstuk pijnmedicatie mij minder ligt en ik aangaande deze weinig kennis in huis heb, bleef het hoofstuk pijn me achtervolgen.

Ik heb de bladzijde om meerdere redenen proberen te omzeilen, laten links liggen, omdat ik er niet goed raad mee wist. Misschien ook omdat wanneer ik er aan zou beginnen het pijnlijke gevoelens zou gaan oproepen.
Wanneer ik de verschillende berichten in dit hoofdstuk ook gisteren nog eens doorlas, hoopte ik het mee in de weg in ongeveer één zin af te ronden en er mee klaar te zijn.
Doch na er over geslapen te hebben kwam één en ander glashelder naar boven.

De pijnen die een voor mij zo dierbaar iemand heeft moeten doormaken waren van dien aard dat ik het nooit meer kon vergeten.
Misschien nog het meest erg was dat de voorhanden zijnde middelen niet meer konden genomen worden.

En wat nu verder in gedachten naar boven komt moet ik maar voor me zelf houden, hoort ook niet onder dit hoofdstuk. Misschien heb ik daar nog het meeste verdriet van gehad.

Het leek echter of na zijn overlijden de wereld weer gewoon doordraaide net of niemand ooit pijn heeft gehad.
Ik kon er ook niet over praten want dat mocht niet, dat mocht natuurlijk wel maar dat hoorde niet. Wanneer je vader vrij oud is mogen worden dan mag je daar enkel maar blij om zijn en zou je geen verdriet meer mogen hebben.

Dit alles kwam naar boven nadat ik dit hoofstuk meende als afgewerkt te zien.
Meer nog kan ik het nu niet meer links laten liggen wanneer ik voor de zoveelste keer lees; Zoveel pijn heeft mijn broer dat hij ondanks de pijnpleisters, de slaapmedicatie of spierontspanners vijf op de zeven nachten niet kan slapen!

Verder schrijft men; misschien wel blond te zijn maar in het ziekenhuis gehoord te hebben dat de aandoening verder pijnloos is!
Niet alleen blonden maar ook anderen van geest kregen of krijgen dit vaker te horen.

Ik zou hieraangaande zeggen, als is het maar een schrale troost, "wat niet weet, ook niet deert". Of kunnen we het verder niet een beetje voor blijven?

Te moeten vernemen dat men deze aandoening heeft zal vaak veel meer dan een donderslag bij heldere hemel zijn.
Dan te mogen vernemen dat de aandoening geen pijn hoeft te doen kan misschien mee in de weg ook als enige troost gezien worden.

Wat me na het a.l.s. congres naast veel andere dingen vooral is bijgebleven was de gedachten van de Belgische professoren.
Meer ook aangaande de kansen in China dat de patiënt het recht heeft om de waarheid te weten. Verder was hij vrij te doen wat hij zelf wilde.
Men verwees hier ook naar het feit dat vroeger de mensen van hun dokters nooit de waarheid kregen gezegd.
Maar wat wil hij zelf en heeft hij veel te kiezen?

Er werd verder ook naar voor gebracht dat misschien pas over tien jaar enig licht op de zaak komt. Kan dan misschien in afwachting, wat helderheid of wat meer rust van geest, door ontspanning, voor de zieke met a.l.s. nu, naar voren komen?

Graag tot een verder ontmoeten! wie weet waar?

Mia