Zo om de paar maanden (als we geluk hebben) komt er een film uit die echt opvalt tussen de rest. Dat is niet eenvoudig, want het aanbod is enorm.
25th hour behoort zonder twijfel tot deze categorie. Al vanaf de openings-scene voelde ik dat het snor zat. De film zit vol met indrukwekkende scenes (en beelden). Vooral de "fuck-you" monoloog van Norton (voor de spiegel) was van een zelden gezien niveau. Het camerawerk was subliem (sommige technieken deden me terugdenken aan "Requiem for a dream"). De manier waarop 9/11 ingewerkt is in de film, de night-club scene, brrrr.... zeer straf.
Kortom, voor mij is dit een instant klassieker, en komt binnen in mijn top 5 voor dit jaar op nummer 1. Deze film is een MUST SEE voor alle filmliefhebbers (nooit gedacht dat ik dit zou zeggen van een Spike Lee film). Helaas draait dit pareltje niet in het commerciele circuit... begrijpe wie kan.
--- --- --- --- --- --- --- --- ---
Replying to:
25th Hour is de nieuwste Spike Lee Joint. Spike Lee wordt, samen met Scorsese en Woody Allen, tot het triumviraat van New York gerekend en bewijst met deze film dat dit zeker terecht is.
Monty Brogan ( een meer dan degelijke Edward Norton, die na enkele lichtere rollen duidelijk terug is ) is een drugdealer die echter verklikt werd en nu dus nog 24 uur heeft voor hij voor 7 jaar de gevangenis in moet. Tijdens deze laatste 24 uur op vrije voeten probeert hij dit te verwerken, neemt hij afscheid van zijn vrienden en zijn vader en probeert hij erachter te komen wie hem verraden heeft. Dit alles speelt zich af met het New York van na 9/11 op de achtergrond. En met op de achtergrond wordt wel degelijk op de achtergrond bedoelt. Nergens wordt er ook maar gesproken over 9/11 zelf en nergens wordt de film overdreven patriottisch. De Amerikaanse vlaggetjes, Ground Zero en de gevolgen van 9/11 worden op vakkundige wijze in het verhaal verwerkt en geven het een extra dimensie.
Deze film gaat over verwerking in de ruime zin van het woord. Er is niet alleen Monty die nadenkt over schuld en spijt, maar er zijn ook nog zijn vrienden Frank ( een verrassende, voorheen onbekende Barry Pepper in de rol van yuppie ) en Jacob ( Ph. Seymour Hoffman in een typisch Seymour Hoffman rol ). Zij verwerken niet enkel wat er met Monty staat te gebeuren maar ook worden zij geconfronteerd met wie ze zelf zijn.
Nu al bijna deel van de recente filmgeschiedenis is de werkelijk fantastisch in beeld gebrachte Fuck You-monoloog die Monty afsteekt. Wat een impact! De fotografie van Rodrigo Prieto ( die tevens verantwoordelijk was voor de fotografie van Amores Perros ) doet hierbij meer dan zijn werk Nog vermeldenswaardig is het hele nachtclubgebeuren dat van begin tot einde schitterend in beeld wordt gebracht. Wat een sfeer! Wat een muziek! Maar dit zijn maar enkele van de vele hoogtepunten. Spike Lee maakt in deze film trouwens ook veelvuldig gebruik van muziek en geluid om alles nog beter te maken en alles nog meer impact te geven. Geen minpunten? Toch wel, maar deze zijn eigenlijk niet het vermelden waard en nemen zeker niet de bovenhand, wat maakt dat 25th Hour alweer een aanrader van formaat is. Niet-Spike Lee fans ( zoals ik ) zullen ongetwijfeld overtuigd worden! ***,5/****.
“ Champagne for my real friends, and real pain for my sham friends! “
