In de krant las ik het volgende (ingekorte ) bericht.
-
Door de werking van een bepaald GEN (superoxide dismutase) uit te schakelen is het mogelijk - in MUIZEN- het voorschrijden van ALS af te remmen.
Dat schrijven S.Ralph (Oxford) en C.Raoul (Lausanne) in 'Nature Medicine'.
Het enzym superoxide dismutase wordt bij een deel van ALS patienten verantwoordelijk gehouden voor het ontstaan van de ziekte.
-
(Fr.: Hope & Glory wellicht !
hoera, hoera, hoera)

Frans, één waarschuwing voor u zich laat blij maken met de zoveelste dooi muis:

De muis uit het onderzoek is eerst genetische gemanipuleerd. Met het SOD1 gen.
Dat veroorzaakt op den duur ALS achtige verschijnselen.
Hoewel men deze muis ook wel ALS-muis noemt, heeft hij in werkelijkheid dus geen ALS.
Hij mist de mechanismen die bij ons ALS veroorzaken.

Dan nu de waarschuwing.
In 2000 jubelde een Nijmeegse bioloog dat hij het middel gevonden had om Parkinson, Alzheimer en ALS een halt toe te roepen.

Hoe wist hij dat zo zeker?
Welnu, hij had bij aapjes dat deel van de hersenen dat bij Parkinson wordt getroffen, bewerkt met een gif.
Daardoor kregen de aapjes alle verschijnselen van Parkinson.
Maar ... ze hadden natuurlijk niet echt Parkinson.

Parkinson heeft met ALS gemeen dat motorische zenuwcellen afsterven.
Bij de aapjes was dat proces in het betreffend deel van de hersenen dus kunstmatig, met gif in gang gezet.
Als het middel TCH346 werd toegediend, dan werden bij de aapjes de celletjes gered.
De Parkinson-achtige verschijnselen werden teruggedrongen.
Het middel zou worden getest voor Parkinson.
Heel de ALS-gemeenschap kwam in opstand.
Want nu redding mogelijk was, pikte men het niet dat eerst bij Parkinson werd getest.
Er was zelfs een ALS patiënt die procedeerde tegen de Staat en het betrokken Farmaceutisch bedrijf.

Intussen hebben trials uitgewezen dat TCH346 bij mensen met ALS en Parkinson niets helpt.
Tja, gezonde celletjes eerst zelf ziek maken en weer beter maken, is makkelijker dan werkelijk zieke celletjes beter maken.

Het verschil zit hem in twee dingen.
In onze afgestorven cellen is een vuilophoping (een eiwit) aanwezig.
In die van de aapjes niet.
Bij ons zijn er bovendien de mechanismen die de cellen blijven pesten. Bij de aapjes niet.

Toch is er ook iets positiefs te melden.
Bij de muisjes zijn er in afgestorven cellen wel die vuilnishoopjes te vinden.
En er is een apoptose in werking.
Apoptose is de voorgeprogrammeerde 'automatische celdoding', het systeem waarbij de cellen zichzelf doden als ze ziek worden.
Dat hebben de muisjes dus ook.
Wij weten alleen niet hoeveel zij hebben van de mechanismen die bij mensen met ALS verantwoordelijk zijn voor dit euvel.

In de Erasmus Universiteit is al eens vastgesteld dat de vervuiling van de cellen bij SOD1 muizen niet ontstaat doordat de vuilnishoopjes niet 'gelabeld' worden. Dat worden ze wel; n.l. met een stofje (een perceptor) dat zorgt dat de vuilnisophaaldienst (een enzym) weet dat het vuil moet worden afgevoerd.
De oorzak van deze vervuiling is nog immer onbekend.
Maar, een mogelijk oorzaak is uitgeschakeld.
Er valt nog vreselijk veel te onderzoeken.

Bram