Beste vrienden, geachte lezer,

Alhoewel het hoofdstuk pijnmedicatie mij minder ligt en ik aangaande deze weinig kennis in huis heb, bleef het hoofstuk pijn me achtervolgen.

Ik heb de bladzijde om meerdere redenen proberen te omzeilen, laten links liggen, omdat ik er niet goed raad mee wist. Misschien ook omdat wanneer ik er aan zou beginnen het pijnlijke gevoelens zou gaan oproepen.
Wanneer ik de verschillende berichten in dit hoofdstuk ook gisteren nog eens doorlas, hoopte ik het mee in de weg in ongeveer één zin af te ronden en er mee klaar te zijn.
Doch na er over geslapen te hebben kwam één en ander glashelder naar boven.

De pijnen die een voor mij zo dierbaar iemand heeft moeten doormaken waren van dien aard dat ik het nooit meer kon vergeten.
Misschien nog het meest erg was dat de voorhanden zijnde middelen niet meer konden genomen worden.

En wat nu verder in gedachten naar boven komt moet ik maar voor me zelf houden, hoort ook niet onder dit hoofdstuk. Misschien heb ik daar nog het meeste verdriet van gehad.

Het leek echter of na zijn overlijden de wereld weer gewoon doordraaide net of niemand ooit pijn heeft gehad.
Ik kon er ook niet over praten want dat mocht niet, dat mocht natuurlijk wel maar dat hoorde niet. Wanneer je vader vrij oud is mogen worden dan mag je daar enkel maar blij om zijn en zou je geen verdriet meer mogen hebben.

Dit alles kwam naar boven nadat ik dit hoofstuk meende als afgewerkt te zien.
Meer nog kan ik het nu niet meer links laten liggen wanneer ik voor de zoveelste keer lees; Zoveel pijn heeft mijn broer dat hij ondanks de pijnpleisters, de slaapmedicatie of spierontspanners vijf op de zeven nachten niet kan slapen!

Verder schrijft men; misschien wel blond te zijn maar in het ziekenhuis gehoord te hebben dat de aandoening verder pijnloos is!
Niet alleen blonden maar ook anderen van geest kregen of krijgen dit vaker te horen.

Ik zou hieraangaande zeggen, als is het maar een schrale troost, "wat niet weet, ook niet deert". Of kunnen we het verder niet een beetje voor blijven?

Te moeten vernemen dat men deze aandoening heeft zal vaak veel meer dan een donderslag bij heldere hemel zijn.
Dan te mogen vernemen dat de aandoening geen pijn hoeft te doen kan misschien mee in de weg ook als enige troost gezien worden.

Wat me na het a.l.s. congres naast veel andere dingen vooral is bijgebleven was de gedachten van de Belgische professoren.
Meer ook aangaande de kansen in China dat de patiënt het recht heeft om de waarheid te weten. Verder was hij vrij te doen wat hij zelf wilde.
Men verwees hier ook naar het feit dat vroeger de mensen van hun dokters nooit de waarheid kregen gezegd.
Maar wat wil hij zelf en heeft hij veel te kiezen?

Er werd verder ook naar voor gebracht dat misschien pas over tien jaar enig licht op de zaak komt. Kan dan misschien in afwachting, wat helderheid of wat meer rust van geest, door ontspanning, voor de zieke met a.l.s. nu, naar voren komen?

Graag tot een verder ontmoeten! wie weet waar?

Mia